Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

maar toch doet zo'n klop op je schouder je wel goed.

Het slot van het drama is, dat er niets gebeurt.

Grilly heeft tot dusver Molly niet erg mogen lijden. Maar nu haar spelletje is mislukt, begint ze een regelrechte hartgrondige hekel aan haar te krijgen. Molly gaat haar van de weersomstuit nog feller haten dan ze toch al deed.

Het ligt helemaal in Grilly's aard, dat ze haar wrok tegen Molly nooit openlijk uit. Ze probeert haar op een geniepige en venijnige manier een beentje te lichten.

Ze zit bijvoorbeeld in haar kamer. Molly is ergens in de tuin. Grilly belt naar de keuken.

Eén van de drie T's komt boven.

״Kan ik wat voor mevrouw doen?"

״Jawel, roep Molly even. Ze moet direct hier komen."

Molly laat alles in de steek waarmee ze bezig is. Ze gaat naar één hoog.

״Hebt U me nodig?"

״Ja. Mijn zakdoek is gevallen. Raap hem even voor me op."

״Alsjeblieft, mevrouw."

״Dank je. Blijf in de buurt voor het geval hij weer van mijn schoot glijdt."

Bij zulke dingen blijft Molly een ijsberg. Maar inwendig is ze de Vesuvius.

Ze is slim genoeg om Grilly's taktiek te doorzien.

״Tony", zegt ze, ״dat stuk galgenaas zal lang moeten wachten voordat ze mij uit mijn tent lokt."

69