Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

gc kerels droegen een loodzwaar voorwerp naar binnen. Een klomp beton... een vereerder had de kop van Ome Keesje meer dan levensgroot in cement gegoten en aan de vara cadeau gedaan. Het blok staat nog steeds in de var a-tuin, het heeft weer en wind, oorlog en bezetting doorstaan; af en toe moet het worden schoongemaakt, want de mussen hebben nog steeds geen weet van Ome Keesje...

In 1958 heeft Willem van Cappellen afscheid van de vara genomen. Toen had hij er zijn dienst op zitten. Met ontelbare hoorspelen. Met opvoeringen in het land van Ome Keesje en van Monkey de Mensaap. Maar af en toe komt de trouwe Willem nog voor de microfoon. Hij kan het niet laten. En de vara evenmin. Hij hangt nog steeds aan de vara en de vara aan hém.

Een andere medewerker van de vara dient hier vermeld. A. M. de Jong. Hij heeft de literaire smaak van het Nederlandse volk door middel van de vara naar een hoger niveau gebracht.

Hij gaf vele jaren lang elke week voor de microfoon van de vara zijn inzichten over literatuur aan de luisteraars door.

A. M. behoorde tot de paar fameuze onderwijzersgeneraties die ons land zoveel belangrijke mannen hebben geschonken. Koos Vorrink, Herman Molendijk, Klaas Toornstra, Piet Tiggers, Ary Pleysier, prof. Banning en vele anderen. Hem trok de literatuur. Hij ontpopte zich al spoedig tot wat de Nederlandse literatuurkritiek een beetje uit de hoogte 'een rasverteller' noemt. Vertellers in de literatuur zijn in ons land bij de kritiek niet zo erg in tel. Nog altijd niet. Maar hun boeken worden door de grote menigte verslonden, nog steeds.

De boeken van A. M. de Jong verschenen op een waterscheiding in de loop van de Nederlandse literatuur. De literatoren van de groep der Tachtigers waren de stijve ouderwetse domineestaai der Nederlandse letteren te lijf gegaan. Ze hadden er geen stukje van heel gelaten. Ze smeedden een nieuwe taal. Ze vonden nieuwe woorden, nieuwe zinswendingen, nieuwe stijlvormen. Ze braken gesloten vensters open en Heten de frisse lucht binnenstromen. Eindehjk een beetje tocht in de bedompte Nederlandse binnenkamertjes. Maar die Hteratoren, ver-Hefd op de klank van het woord en de ritmische val der zinnen, waren evengoed kinderen van hun tijd als de geslachten vóór hen, en de generaties die na hen kwamen. Het was de tijd van het individuaHsme, van de Hberale gedachte, nu niet politiek bedoeld, maar wijsgerig. De

93