Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

denis van de organisatie vara kunnen afbeelden, met alle belangrijke figuren die in haar geschiedenis een rol gespeeld hebben. Als 't eenmaal zover komt, zal de eenvoudigste luisterbijeenkomst daar niet worden vergeten, want in zekere zin is alles daar begonnen. In een bijeenkomst van kleine mannetjes en vrouwtjes.

Hoeveel vergaderingen van, voor of namens de vara heb ik in de afgelopen veertig jaar moeten voorzitten? Ik weet 't niet.

Ik zou de waarheid licht geweld aandoen, indien ik nu neerschreef, dat al die vergaderingen beslist noodzakelijk waren. Het zou evenmin verband houden met de werkelijkheid, als ik me verbeeldde, dat mijn aanwezigheid niet gemist had kunnen worden. Ik weet zeker, dat ik aan de vara meer heb te danken, dan de organisatie aan mij.

Ik wil graag erkennen: aan veel van die vergaderingen denk ik met dankbaarheid terug. Dat geldt met name voor de ledenvergaderingen. Zo'n bijeenkomst van leden uit de jaren dertig wil ik nu voor u schilderen.

De zaal is stampvol. Ik moet er het beleid van het hoofdbestuur verdedigen. Als ik de voorzitter vraag, hoeveel leden 'zijn' afdeling telt, antwoordt hij trots: 'Een dikke vierhonderd. Maar ja, dit is een grote stad moet je weten.'

'Hoeveel mensen heb je vanavond bij elkaar?'

'Honderd eenentwintig, tel de presentielijst maar na. Ze komen echt niet voor jou hoor, tenminste niet uitsluitend voor jou. We hebben altijd een vrij aardige opkomst in deze afdeling, moet je rekenen.'

'Voorzitter, wat staat er op agenda vanavond?'

'Dat dien jij als hoofdbestuur te weten. De agenda staat in de statuten.'

Op de agenda staat o.a.: behandeling van het omroeprapport over het afgelopen jaar. Dat rapport heeft in al zijn breedvoerigheid ook in het programmablad afgedrukt gestaan. De leden hebben het nauwkeurig nagelezen. Reken maar!

Een jaar geleden hebben ze in deze afdeling net zo'n vergadering gehad. Over het omroeprapport, dat betrekking had op het jaar, dat toen achter de rug was. Er is destijds nogal gesputterd. De een wilde meer klassieke muziek, de ander voelde meer voor 'het lichtere sjanre'. Weer een ander vond Teun de Klepperman veel te zoetsappig.

61