De Partij

allemaal ons leven in zekere zin opnieuw moeten beginnen. In je familie kost het je al moeite genoeg om niet meer naar het verleden te kijken, er een streep onder te zetten. Maar daar kun je nu eenmaal niet radicaal zeggen: ik laat me opnieuw geboren worden. In de politiek kan het wel... hoop ik tenminste."

Ik weet uit losse opmerkingen, die ik sindsdien van anderen heb gehoord, dat deze sentimentele gevoelens niet alleen tot dien vriend en mij beperkt waren; en daarom heb ik de schroom overwonnen, die mij weerhield dit hier neer te schrijven.

Ik wens niemand, die op het laatste congres van de S.D.A.P. het woord heeft gevoerd, iets te kort te doen, maar de voordracht door Wanda Reumer en de herdenking der gevallenen door Koos Yorrink vormden naar mijn gevoel de hoogtepunten. Dat bewijst dus wel hoe weinig begrip ik had ontwikkeld voor de grote politieke gebeurtenis, die zich op die Februari-dag in Bellevue in Amsterdam voor mijn ogen afspeelde. Maar dat moet dan maar. Toen ik het verzoek kreeg dit opstel te schrijven ter inleiding van een verzameling plaatjes gewijd aan de Partij, heb ik zonder lang aarzelen ״Ja" gezegd. Ik had het gevoel, dat ik, als een geschenk, de gelegenheid kreeg iets „van me af te schrijven"; wat de psychologen met een naar woord „afreageren" noemen. Nu de laatste bladzijde van dit opstel in zicht is gekomen, heb ik ergens binnen in me, een gevoel van grote voldaanheid. Voordat ik de volgende regels schreef, heb ik het van het begin af aan nog eens doorgelezen. Als ik het goed zie heb ik, op mijn manier, geprobeerd een soort gedenkteken te metselen voor de Partij en de partijgenoten. Het zal wel niet volmaakt zijn, maar ik kon het nu eenmaal niet anders maken dan het geworden is, omdat ik nu eenmaal geen kans zie, en nooit zal zien, objectief te staan tegenover de weinige dingen, die ik liefheb. De Partij, die oude, vertrouwde S.D.A.P., met haar vele gebreken en weinige deugden — we hebben allemaal van haar gehouden. En toch is 't goed, dat zij voor het nieuwe heeft plaats gemaakt. Het verleden is afgesloten. We staan met ons gezicht naar de toekomst gekeerd. Het socialisme in Nederland heeft een bladzijde omgeslagen.

Leve de Partij van de Arbeid!

60