Als de dag van gisteren ...

Zeggen de mensen:

'Dat is weer zo iets typisch van Roossie.' Iedereen weet, wanneer Roossie's wonderen zijn begonnen. Ze is door lijden gelouterd. In de grote brand heeft ze op één nacht haar man en zes zoons verloren. Tachtig mensen hadden bij elkaar gehokt in een van de oude pakhuizen, die tot woningen waren verbouwd. Van alle mensen in die vurige oven is Roossie de enige, die de ramp overleefde. Sinds die avond is

ze zwak in het hoofd gebleven. .....

Zeggen de mensen: 'Ze is een beetje zot.'

Ongelukkig schijnt ze niet. Ze leeft in een wereld van haar eigen voorstellingen.

In de buurt vertellen de mensen elkander half spottend en half angstig vreemde verhalen. Van een hollend paard dat als een stormwind door de straten jaagt. Roossie gaat midden op de rijweg staan en het beest maakt halt, alsof een reus het dolle dier bij de kop heeft gegrepen en heeft gezegd: 'Stil staan, jij geweldenaar.'

Er is het verhaal van Lieppie, de vrekkige water- en vuurbaas, die samen met Roossie een briefje in de loterij heeft gespeeld. Lieppie heeft het hele lot betaald, en hij heeft haar de helft beloofd, als hij iets zal winnen. En laat nou bij de volgende trekking op het nummer van Lieppie de honderdduizend vallen; een mirakel. Maar als de water-en-vuurbaas al dat vele geld in de zak heeft, zegt hij, dat hij nooit met Roossie een afspraak heeft gemaakt. Voordat de winter voorbij is, ligt Lieppie in het graf. Een mirakel.

In de wereld, waarin Roossie leeft bestaat maar één schrik: vuur. Haar foltert een panische angst voor vlammen, voor vonken of

39