Als de dag van gisteren ...

Roossie kan wonderen doen. Ze staat op de hoek, met een ijskar. Haar gezicht lijkt op een verschrompeld donker aardappeltje. Vol barstjes en wratjes. De ogen zijn doorschijnend met een vreemd helder licht er in. Als ze tegen je spreekt kijkt ze altijd over je hoofd heen in de verte. Je hebt dan de neiging je om te draaien. Wat zou ze daar toch zien ? Ze verkoopt beslist geen room-ijs. Haar koopwaar bezit een waterachtige kwaliteit, grove kluitjes melig deeg zijn de enige substantie. Maar ze doet goede zaken. Bij haar kopen de mensen uit medelijden. Iedereen betaalt met gepast geld. Hoe zou Roossie kunnen weten wat ze van een vierduitstuk moet teruggeven? Zeggen de mensen:

'Nebbisj, Roossie geeft helemaal niks om geld.' Na een paar seconden laten ze er dan op volgen: 'En toch is ze spaarzaam.'

Voordat ze aan het eind van de lange dag haar trommeltje met wafels wegbergt, haalt ze uit een kastje in de kar een aantal kleine spaarpotjes te voorschijn. Roodgelakte, ijzeren busjes met een gleuf van boven. Er zijn altijd mensen, die dan voor de kar van Roossie blijven staan kijken. Het is een plechtig ogenblik.

De spaarpotjes zijn voor de minne kindertjes uit de buurt, de lievelingetjes van Roossie. Als een van de kinderen ernstig ziek is en wanneer de medicijnen van dokter Lam nóch het medelijden en de versterkende middelen van de familieleden en de buren, baat kunnen brengen, komen de radeloze moeders bij Roossie in haar kleine woninkje in de Bleekersgang. Of ze al heeft gehoord, dat het gezegende kind zo ziek is ? En of ze al weet, dat de dokter het yeled heeft opgegeven?

36