Als de dag van gisteren ...

afgewisseld met 'Wien Neerlands Bloed' en 'In een blauw geruite kiel.'

'Dat is niet normaal,' vertelde Zephyr me. 'Toen ik dat in het rapport las, zei ik tot mezelf: 'die vent speelt comedie.' Vaderlandsliefde is erg mooi, maar wie acht weken lang vier en twintig uur per dag het Wilhelmus zingt, wil zich voor iets anders uitgeven dan hij in werkelijkheid is.'

Van het uur af, waarop Zephyr dat rapport had gelezen, stond het voor hem vast, dat deze Jan Gerrit Bronkema een spion was. 'Ik zelf had geen bewijs meer nodig. Ik wist, dat de vent verkeerd was. Ik geef graag toe, dat ik met een vooropgezette bedoeling mijn onderzoek ben begonnen. Maar zo werk ik altijd. Ik begin met de conclusie: die wordt op een gegeven ogenblik in me wakker. Alsof iemand mij van te voren in het oor fluistert wat het resultaat van mijn onderzoek zal zijn. Ik zoek geen zaak uit, nee, ik probeer elk feit zo uit te leggen, dat mijn conclusie klopt. Als ik mijn reconstructie van het geval aan de verdachte voorleg, beginnen ze altijd met ontkenningen, maar als ik ze dan de duimschroeven aanzet, vallen ze door de mand, altijd. Geen enkele verdachte heeft me nog ongelijk kunnen geven en hebben ze eenmaal bekend, dan stuur ik ze naar hun moeder terug' Deze merkwaardige uitdrukking gebruikte Zephyr altijd, wanneer hij te kennen wilde geven, dat hij iemand aan de galg of voor het executie-peleton had gebracht. Naar zijn moeder teruggestuurd.

Sinds de dag, waarop Zephyr intuïtief tot de conclusie was gekomen, dat Jan Gerrit Bronkema een spion was, had hij als een hond om hem heen gedraaid. Hij las alle rapporten over de vent aandachtig na, herlas ze zo vaak totdat hij de inhoud uit het hoofd kon opzeggen. Nieuwe feiten vond hij niet.

202