Als de dag van gisteren ...

zulke propere, keurige, gehoorzame engelen van kinderen in het huis komt, waar je eens het brood der dienstbaarheid at? En wanneer je dan kunt zeggen:

'Zijn ze niet gegroeid sinds ik de laatste keer op bezoek was, die drie gezegende schatten ?'

De familie Schaap was in goede doen. Meneer Schaap had zijn schaapjes op het droge. Hij was een klein juweliertje, dat in het laatst van de Kaapse tijd grof geld had verdiend en kans had gezien dat solide te beleggen.

Juffrouw Schaap en haar man waren, voor hun doen, moderne mensen. Die volgorde is goed: eerst kwam zij, daarna hij. Hij sjouwde de hele week met pakjes en zakjes lekkernijen voor hddr keuken. Maar zij regeerde het huis. Met zachte hand, dat is waar, maar ze regeerde! Ze was door de nieuwe tijd aangeraakt. Ze speelde met sympathieën voor de vrouwenbeweging. Ze liet doorschemeren, dat ze ontzag had voor Mina Drucker en voor dr. Aletta Jacobs. Niet, dat juffrouw Schaap ooit de geheime wens zou koesteren, zelf gekleed in harembroek en reformjasje over het Rembrandtplein te flaneren, ventende met een brochure: 'Vrouw moet vrouw blijven.' Gott behüte voor zo'n veronderstelling! Ze was geen baanbreekster. Ze voelde een flauwe rimpeling van een nieuwe eeuw. Meneer Schaap had alleen maar belangstelling voor zijn effecten en voor de paar huisjes, waarvan hij eigenaar was. Zijn vrouw echter probeerde zich boven kleine aardse beslommeringen te verheffen.

Op zekere dag kwam moeder nogal opgewonden terug van een bezoek, dat ze aan de familie Schaap had gebracht. Ze vertelde, dat meneer Schaap op het station was aangesproken door Jacob, de broodjesjongen.

169