Als de dag van gisteren ...

'Er is niet één exemplaar van over.' 'En het boekje met de foto's van de wandschilderingen ?' 'Eén exemplaar hebben we weten te redden.' Maar, Gode zij lof en dank, de wandschilderingen zelf zijn behouden gebleven. De Bond heeft ze nog pas laten schoonmaken. En op haar stokoude dag is Henriëtte Roland Holst naar het Gebouw gekomen om ze nog eens te zien. Langs een achtertrap gingen we naar boven, naar de bestuurskamer. Hetzelfde ameublement van vroeger. Hetzelfde kleed over de tafel. Hetzelfde gele tapijt op de vloer. En aan de wand de prachtige schilderingen. 'De Sterke Uren,' een jonge man, die zich aangordt voor de grote tocht door het leven. 'De Zachte Uren,' een peinzende vrouwenfiguur, een boek in de hand.

'De Diepe Uren,' een man en een vrouw op de legerstede. De tijd schuift terug. Is het heden of verleden? Buiten is de laan weer gevuld met drommen bondsleden. Er hangt een grote 8 van bloemen aan de gevel. De mensen zingen: 'Acht uur, zo klinkt door alle landen.' Een huis vol spoken, een straat vol schimmen. De gedenkplaat in de bestuurskamer is er ook nog: 'De leerlingen en jonge leden Heten, als blijk hunner dankbaarheid en als belofte voor de toekomst tevens, voor de A.N.D.B. deze bestuurskamer inrichten ter gelegenheid van de invoering van de 8 urendag op n October 1911.' Als belofte voor de toekomst tevens. De kamer is een museum. Neen, een sterfkamer. Op deze stoel, daar op de hoek van de tafel, zat Henri Polak vroeger altijd te werken. Als oude bondsleden nu in de kamer komen, aaien ze de zitting van die stoel. De muurschilderingen

155