Als de dag van gisteren ...

aan te wijzen, dat voor de volgende bijeenkomst een opstel moest maken. Dat werd dan voorgelezen, en, het spreekt vanzelf, afgekraakt. Met lof waren we karig, met critiek mateloos. David Augurkiesman, een van de leden, was leerjongen bij een lijstenmaker. Hij was een brave vriend, maar het zou overdreven zijn geweest te beweren, dat hij aanleg had om een licht der wetenschap te worden, al sloeg hij geen bijeenkomst van de club over. Het pathetische in David was, dat hij zo graag voor een 'intellectueel' wilde doorgaan en nochtans er zelf van overtuigd was, dat zijn geest zich bewoog in een enge ruimte met lage zoldering. De leider van de club voelde duidelijk aarzeling om David opdracht te geven, een opstel voor te bereiden. Het spreekt vanzelf, dat David zich daardoor nog minder op zijn gemak gevoelde. Maar ten slotte moest de leider op een zekere dag wel zeggen:

'En David... als jij nou 's voor de volgende keer iets opschreef? Wat denk je er van?'

'Graag,' zei David, maar aan zijn gezicht was te zien, dat hij

niet erg geestdriftig was.

'Heb je al eens over een onderwerp nagedacht?'

'Ja, om U de waarheid te zeggen, nee.'

'Wat zou je ervan denken,' zei de leider bedachtzaam, 'wanneer je als onderwerp nam... laat eens kijken... tja... de arbeiders en hun lot. Voel je er iets voor?' 'Jawel,' zei David, maar zijn stem klonk benepen. 'Je bent natuurlijk helemaal vrij,' probeerde de leider hem gerust te stellen, 'je kunt het onderwerp zo algemeen mogelijk behandelen.'

De week ging voorbij. David studeerde. En op de volgende bijeenkomst las hij zijn opstel voor. Van het geschrift herinner ik

151