Voordat ik het vergeet

Aan de overkant bij van Lier in het Grand Theater spelen ze alle stukken van Heijermans en 'De Vrijbuiter' van Hans Martin en 'De Generale Repetitie van een Kostbaar leven'. De suppoosten lopen er statig rond met zwarte ministersteken. Zegt iemand tegen de juffrouw achter het loket: 'Waarom geeft U me nou zo'n sof-plaats. Bovenste zijgalerij helemaal vooraan bij het toneel. Daar kan ik toch geen steek zien.' Zegt Raatje Snippie:

'Ik zal de suppoost vragen of hij bij U in de buurt blijft staan. Kan U de hele voorstelling zijn steek zien.'

In 'de Karsseboom' spelen op zaterdagavond twee orkesten tegen elkander in. Voor het ene staat kapelmeester Stockfleth gymnastiek te doen met zijn kapittelstokje in de hand. Voor het andere zwaait Lanfredi de maat, Lanfredi, die zijn bakkebaardjes halverwege laat groeien, alsof het tochtlatjes zijn. De buurt is verdeeld in twee kampen. In het ene wordt Stockfleth vereerd, in het andere verguisd. De bewoners van de buurt noemen het café Sjemou Benegijgem, wat een lichte verbastering is van de oude rechtsregel Sho Mou'Ang Bein Agijgem ('Hoort de geschillen tussen Uw broederen' ofte wel: Gij moet beiden aanhoren. Deut. I:i6). Mannen, vrouwen en kinderen pronken er breed uit achter hun kopjes kofEe. Onder de tafel smikkelen ze stiekem boterkoek uit trommeltjes. Eigen gebak valt verre te preferen boven vreemd 'geklatsj' (geknoei). Iedereen kent iedereen. De mannen praten gewichtig over negocie en over de prijs van partijtjes diamantpoeder. Als ze geen stof meer hebben voor zakelijke gesprekken wegen ze de kansen van Sam Kingsley, de bokser, tegen Roewie Kool uit de Vissteeg. De vrouwen deinen weg op golfjes van gevoel, als Boris Lensky, de viool aan de kin, met smeltende streek en afwezige blik, de Serenade van Tocelli speelt...

19