Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״De directeur is in wagen acht en veertig," zei Zandstra, „rechtuit, de groote kampstraat door en dan die gele wagen aan je linkerkant, daar is het."

Karei had het spoedig gevonden. Het was eigenlijk niet één wagen, maar het waren er drie, die tegen elkander waren aangezet, zoodat je door deuren van den eenen wagen in den anderen kon komen.

Vóór het trapje, dat naar den middelsten wagen leidde, stond een groote neger.

„Ik moet bij den directeur komen," zei Karei.

„Go in!" zei de neger. Dat was Engelsch en dat beteekende: ga maar naar binnen.

Karei klom het trapje op en klopte aan. „Binnen!" riep een zware stem en toen opende Karei de deur. Hij was in den wagen van den directeur.

De directeur was een klein mannetje. Zijn haar was heelemaal wit. Hij zat aan een groot schrijfbureau en voor hem lag een hooge stapel brieven. Die las hij een voor een door.

„Ga hier maar even zitten," zei de directeur, „ik moet nog even die brieven lezen en dan zullen we eens praten."

Karei ging in een luien stoel zitten. Terwijl de directeur voortging met zijn werk, keek hij eens op zijn gemak rond. Het was een echt kantoortje in den wagen. Er stond een tafeltje met een schrijfmachine en er was ook een telefoon. Alles was natuurlijk een beetje bekrompen, maar het was evengoed toch een aardig kamertje in dien wagen. Door een deur kwam je in den anderen wagen, dat was zeker de woning, want Karei zag er een gezellige huiskamer. Wat in den derden wagen was, kon Karei niet zien.

„Zoo," zei de directeur na een poosje en hij legde zijn lorgnet op het schrijfbureau. Met zijn groote, blauwe oogen keek hij Karei vlak in het gezicht. „Zoo... dus jij bent de nieuwe loopjongen?"

77