Jacobus Fredericus de Brie

voorschijn. Die legt hij, voorzichtig en in stijl, op het groene laken van de directeurenkamer. Hij schuift zijn stoel terug. Kucht en fluistert wat met den mageren professor naast hem, die driehonderd ingenieurs commandeert. En die ook gejaagd doet. Iederéén in de kamer doet gejaagd, ondanks hun bureaux, ondanks de batterijen schelknopjes. Tot־ dat Doctor Jöhan binnenkomt. Die buigt en mom־ pelt een groet. Het gele lintje in zijn knoopsgat is het eenige lichtvlek je in de stroeve kamer. Mach־ tiger dan Billy, machtiger dan de prof. machtiger dan alle anderen tezamen is doctor Johan. Voor hem draven de paardjes op alle af deelingen, in alle fabrieken en alle grossierskantoren. Twintig־ duizend zwoegende paarden, moegewerkt en in luttele jaren opgebruikt.

Maar de baas is doctor Johan zoo min als zij. Ze zijn allemaal ondergeschikten, de twintig־ duizend en dit ééne raspaard met het gele orde־ teeken. De oppermachtige, dat is de beurs. Zij is vleesch noch bloed. Zij is een cijfer, 100 of 650, dat een bediende aan de guide banque afgeeft. De beursnoteering is een veelkoppig monster. Zwaar ligt het op de fabrieken. Het omvat de wereld. Het zuigt overal zijn sappen; met zijn logheid groeit zijn onkwetsbaarheid.

Als je veel eigendunk hebt, is het niet prettig om een cijfer je baas te weten. Wie aan zichzelf

34