De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

DE VOETEN ZIJN ZO MOE

IN Naharia in Israël dronken we thee bij kennissen, die ter ere van mijn vrouw en mij (en ten gerieve van hun eigen verwende kelen) gewone Nederlandse speculaasjes hadden ingeslagen. Vlakbij specialiseert een bakker zich in zoet van vele vaderlanden. Voor de Oostenrijkers, keihard gebak met een laag suiker, waarop je kunt dansen. Voor de Duitsers zijn er zure Stollen met Kümmelzaad en Lebkuchen. De Fransen vinden bij hem de opgeblazen nietsigheidjes, die ze éclairs noemen, een taai dun omhulsel met een kwak mierzoete roomvulling. Bless your heart: Engelse scones en crumpets bakken kan hij óók. Nou en voor ons waren de sinterklaasjes, 'allemaal voor Klaassie, allemaal voor Klaassie' zongen we op oud-Mokumse wijs, toen de bruine brossigheden op tafel kwamen. Laten we wél wezen, vaderlandsliefde is niet zo zeer de gemeenschappelijke afkeer van de mensen die anders spreken... als wel de gemeenschappelijke voorkeur voor wat de tong streelt. Der Mensch ist, was er isst. Nadat we het emigratieprobleem in het bijzonder van de culinaire zijde uitvoerig hadden bestudeerd, hoorden we, voor de zoveelste maal trouwens, dat onze vrienden zich tot de pioniers van Naharia rekenden (verdorie er zijn wel slechtere adelbrieven). Enne toen wij hier kwamen was er nog niets of niemand wij waren zogezegd de shikoen¹) in levende lijve, enne we woonden in kisten, enne elektra, daarvan hadden ze hier nog nooit gehóórd, en kijk nou eens om je heen, hoe heerlijk ver we het hier in Naharia hebben gebracht: huizen en mensen en cultuur en een banketbakker om in een gouden lijst aan de muur te hangen.

nederzetting.

4 6