De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

Als je in Parijs lang genoeg op het terras van 'Café de la Paix' zit, zie je de hele wereld voorbijgaan. Als je maar vaak genoeg naar Israël vliegt, kom je bij die twee deuren alle vierduizend Joden tegen, die Nederland óver heeft van de hondervijftigduizend van vroeger.

Ik stond eens bij die deuren te wachten, toen een man op mij afkwam:

'Ben jij niet Meyer Sluyser?' 'Klopt.'

'Dan heb ik met jou in de klas gezeten. Op school 10 in de Rapenburgerstraat. Bij meester Horstmeyer.' 'Laat ik je eens goed aankijken. Jij bent... Japie Veffer.' Zestig jaar geleden kregen we op ons mieter met hetzelfde Spaanse rietje. En nou brachten de kompjoeters van Schiphol ons weer bijeen. Een modern huwelijksbureau. 'Oei, wat kon die meester meppen. Weetje nog wat een stomkop ik was. Toch heb ik later lekker mijn brood kunnen verdienen.'

Bob Levisson mengde zich in het gesprek, een oude kennis. En nog een paar mensen, die ik niet bij name kende, maar onze gezichten waren ons zo vertrouwd. We stonden te praten als oudstudenten op een reünie.

Mijn plaatsje op de bank naast mijn vrouw was leeg gebleven. Kwam een oud vrouwtje aan. In haar klein verschrompeld gezichtje - net een gedroogd appeltje - blonken haar oogjes helder en pienter. Doordat haar onderlijf zo breed was, leek het alsof ze naar boven spits toeliep. 'Mag tante Breinie hier even zitten?'

Breed-uit op de fluwelen zitting zei ze: 'Zo, nou heeft tante Breinie tenminste weer wat op de bank.'

Ging ze vervolgens uitvoerig vertellen van haar kinderen, kleinkinderen en één achterkleinkind ('ach-m'n-sjoof *), ze is pas drie weken, God zal haar gezond laten'), allemaal in Israël. 'Mijn hele

sjoof: schaap.