De wereld is rond, maar mijn zolen zijn plat

Trudi

DE jaren druilen voorbij. Als Trudi een jaar of dertien is, houdt Heinz geleidelijk op haar 's morgens bij zich te ontbieden. Hij slaat eens een ochtend over, hij doet of hij het vergeet. Na een paar weken doet Trudi alsof ze nooit het gebed van de haat heeft moeten uitspreken. Heinz berust.

Het conflict tussen deze mensen explodeert als een reisgezelschap jongens en meisjes van een middelbare school in Duitsland met vakantie naar Nederland komt en als gasten zullen worden ontvangen door de schoolklas van Trudi. 'Kan één van die meisjes bij ons logeren, wij hebben toch een kamer vrij?'

Annie zegt: 'Moet dat nou? Die kamer is nog niet helemaal in orde, bovendien, je weet, Vader kan nog steeds niet tegen Duitsers.'

'Alle Duitsers zijn niet hetzelfde. Dit zijn kinderen van mijn leeftijd; ze komen hier om het Anne Frankhuis te zien. Ze denken over de oorlog en de gaskamers precies zoals wij. Dit zijn heel andere Duitsers dan die U gekend hebt.' 'Wat van de apen komt heeft luizen,' zegt Heinz. 'Voor Uw generatie is de oorlog nooit afgelopen maar wij jonge mensen willen verder in vrede leven.' 'Ze hebben je Vader en Moeder vermoord.' 'Dat hebben zij niet gedaan.' 'Dan zijn hun ouders schuldig. Dat is hetzelfde.' Trudi kijkt Annie aan. 'Vader kan nog steeds geen nuances zien. Alles is voor hem hetzelfde. Hij kent maar één ding: haat.' 'Je praat over dingen waar je nog veel te jong voor bent.' Hij loopt de kamer uit. Annie zit geluidloos te huilen. Trudi zegt: 'Als wij met ons grote huis niet zo'n kind als logée nemen ben ik de enige in de klas die niet meedoet. Dan ben ik opnieuw een uitzondering, nu door jullie eigen schuld.'

1x4