Niemand die het antwoord weet

voor de spiegel om en om. Mooi ben ik. Ik neem houdingen aan. Moeder loopt altijd zo, de ene arm een beetje omhoog, de andere bevallig langs haar heupen, en dan wiegt ze met haar lichaam, niet zichtbaar, maar vermoedbaar. Ik kan haar gracieuse manier van lopen precies nadoen. Ik ben zelf: moeder. De hele wereld bewondert me. Ik ben het middelpunt. De Kleine Lord is lief en mooi, moeder is lief en mooi!

Ik groeide op met een gruwelijke angst. Ik was altijd bang. Redeloos angstig. Mateloos onzeker. Als ik op straat iemand in de verte zag naderen, die ik kende, keek ik opzettelijk de andere kant uit. ('Dan ziet hij me niet'.) Als kind had ik maar één vriendje: Robbie, het zoontje van de burgemeester. Hij woonde tegenover ons.

Onze winkel was aan de straat, daarachter had je de worstmakerij. We woonden boven de zaak, nogal bekrompen, maar de nering kwam eerst. Beneden lag een grote tuin, wel een meter of dertig diep. Helemaal onderin in die tuin stond een grote stenen schuur, gelijkvloers werden voorraden van de zaak bewaard. Je klom een ladder op en dan kwam je op een ruime rommelzolder. De ruimte onder de dakpannen heb ik me toegeëigend, eerst als speelplaats, later als slaapkamertje. Ik was er heerlijk vrij. Daar heb ik veel met Robbie gespeeld. De gewone spelletjes, die kinderen doen. We bleven vrindjes, toen ik van het klasje naar de neutrale bijzondere school overging. Die school was iets bijzonders en neutraals, in het humanistische, maar wat het precies was, weet ik niet. Robbie was jonger dan ik. Ik hield zielsveel van hem. Op die leeftijd had ik al een vermoeden van de dodelijke eenzaamheid, die me mijn hele leven zou vergezellen. Ik klemde me aan Robbie vast als een klimop aan een huis. Dikwijls zaten we naast elkaar op het bankje aan tafel, onze armen over eikaars schouders. Zoete herinneringen. Ik verlangde er naar zijn borst aan te raken, maar ik dorst niet. Er zou iets breken, een

14