Niemand die het antwoord weet

Ik werd in Groningen uitstekend verpleegd.¹ Alsof ik een eerste klasse patiënt was en niet een regeringsklantje met een vonnis. De professor-chirurg was een engel van een man. Hij praatte veel met me. Ik moest optimistisch zijn. Ik was zijn ik-weet-niet-hoeveelste-operatie van deze aard en altijd was alles terechtgekomen. Ik moest hem plechtig beloven, dat ik hem zou schrijven.

'Anders krijg je na een jaar zwijgen de deurwaarder op je dak. Ik moet weten hoe 't verder met je gaat'. Toen ik beter was, werd ik van Groningen naar 'Oudenhof' gebracht. Ik hoefde er niet te blijven. Op het bureau van de directeur lag een brief voor me.

'gezien het Ministerieel besluit enzovoorts',

'dat hij met ingang van heden voorwaardelijk uit de verpleging van Rijkswege is ontslagen en zulks onder de navolgende algemene en bijzondere voorwaarden:

1. dat hij zich gedurende de tijd der beschikkingstelling niet aan enig strafbaar feit zal schuldig maken, noch zich op een andere wijze zal misdragen.

2. dat de betrokkene zich zal gedragen overeenkomstig de aanwijzingen van degene, die met het toezicht over hem is belast.

3. dat hij zich zal vestigen ten huize zijner ouders en zonder toestemming van de toezichthouder niet van werk

104

¹  Zoals reeds vermeld vond deze operatie in 1939 plaats. Hoe is ^,t thans in Nederland? Worden er nog van 'Rijkswege' mensen gesteriliseerd? In het 'Algemeen Handelsblad' van 7 april 1967 zei dr R. Zijlstra, inspecteur geestelijke volksgezondheid:

'Castratie gebeurt overigens nagenoeg niet in Nederland. En als het gebeurt, dan moet de delinquent toestemming geven; zijn familie wordt er bij betrokken en er worden meerdere medici bijgehaald. Het is een medische aangelegenheid, waarbij het beroepsgeheim sterk naar voren komt. Er is ook geregeld overleg over deze dingen met de regionale inspecteurs van de geestelijke volksgezondheid'. M.S.