Amsterdam, je hebt een zoute smaak

goed medelijden met hem als met zijn gezin. Zeiden ze: 'De drank heeft hem te pakken. Dat er voor zulke mensen geen gestichten bestaan.' Zei een ander:

'Pas als hij het lirium heeft, kan de dokter hem naar een gesticht krijgen.'

De mensen in de oude buurt waren geen drinkers. Ze lieten liever tien borrels staan dan dat ze één pekel-augurk misten. Toch was het aantal gevallen van dronkaards, die even ziek waren als Schele Ko, talrijk. Elke avond zag je stumpers, die op een handkar of een kruiwagen thuisbezorgd werden.

Ik beschrijf slechts het leven, zoals het bij ons in de buurt was. Een goede vriend heeft mij wel eens gevraagd: waarom schrijf je ook niet eens een boek over het joodse leven in de Sarphatistraat en in de Middenlaan? Daar weet ik niets van en het is helaas nu te laat om het van binnenuit te bestuderen. Het zal wel een verschil zijn geweest als tussen de dag en de nacht. Vermoedelijk werd in de rijke buurten royaler gegeten dan bij ons in de straat. Het eten, waarmee de mensen in de buurt zich in leven hielden, was zeer eenvoudig. Alleen op feestelijke dagen besteedden ze het spaarpotje, dat juist voor die bijzondere gelegenheid was gefokt, aan wat buitengewone gerechten. Voor het overige, ze ontbeten met geboterd brood (later, toen die was uitgevonden, smeerden ze met kunstboter uit de ton) en als het kon lijden, kregen de kinderen er een laagje suiker op gestrooid. Chocoladestrooisel of hagelslag kwam veel later in zwang, en was nog lange tijd een luxe. Als ik om twaalf uur uit school kwam, liep ik langs de ha-

85