Amsterdam, je hebt een zoute smaak

ters, er op uit. Inkopen. Voor geen enkele straatventer bestaat er eigenlijk een enigszins regelmatige indeling van de week in werkdagen en rustdagen. Op zaterdagavond zijn de avondmarkten in de Ten Catestraat en Dapperbuurt, op de Nieuwmarkt en elders in trek bij het kopend publiek, dat weinig reden heeft om in de schamel ingerichte huizen te blijven hokken. De venter, moe van het kruien en schreeuwen van de hele week, staat in het felle witte blik-kerlicht van carbietfakkel bij zijn handelswaar. Zaterdagavond is geen venter voor twaalf uur thuis. En op zondag heel vroeg begint in de buurt tussen Waag en Weesper-plein de zondagsmarkt. Dan staan in de omgeving van Breestraat en Oudeschans alle straten vol karren en stallen. Is tegen zondagmiddag de venter tegen drie uur thuis, dan valt de sappelaar met een gekneusd lichaam, een rauwe keel en loodzware voeten op zijn bed neer. Uitslapen, tot maandagmorgen in de vroegte.

De handel in plat- en rondvis zorgt voor het voedsel van de warme maaltijden - de handel in zoutevis daarentegen voorziet de maag van Amsterdam met beleg voor de boterham. Als de nieuwe haring in het land is, weten de Mokumers, dat ze beter een paar dagen kunnen wachten met het kopen van de Engelse bokking. Want bokking van gerookte nieuwe haring is de adel van de zoute vismarkt, de gewone zoute spekbokking, die uit de ton komt, behoort tot het gemeen. Een voornaam artikel van de zoute vishandel vormen de gedroogde scharren. In IJmuiden hangen de gepekelde scharretjes bij duizenden aan trouwtjes te drogen in de zeewind. Maar de lekkerste schar is op zee gedroogd. Gedroogde scharren zijn hard en plankachtig, zo

121