Er groeit gras in de Weesperstraat

lijk een gesprek thuis, toen iedereen er nog was. Niets kunnen zij, kinderen van het weten, moeilijker aanvaarden dan het onherroepelijke. Schrijven is een katharsis. Schrijven, zonder doel of opzet. Zonder systeem gedachten neerkrabbelen, invallen noteren. In dromen bestaat het leven uit stukken en brokken. Het is: mijmerend met een potlood vage figuurtjes doedelen. Wie geen ogen heeft, zegt: die figuurtjes zijn zinloos, onsamenhangend, ze missen compositie. Wie kan lezen en dus begrijpen, herkent misschien de krabbels als de weerslag van eigen onuitgesproken gedachten. Pogingen om het ongrijpbare te grijpen...