Er groeit gras in de Weesperstraat

In Parijs is het zo druk, dat de ene sjewal (cheval = paard) gewoon met zijn neus tegen de staart van de andere beheime (behemoth = vee) loopt.

En toen ze terug was heeft ze ons de oren verdoofd met verhalen van een jiddisje familie uit de Rue de Piejéé en ze gooide met Franse woordjes, die ze van die mensen had geleerd. Nou en wat moest tante Breinie toen doen? Ik zal 't u gauw vertellen. In die tijd kwamen de grote buffetten in de mode en tante Breinie het haar voorkamer uitruimen en daar zette ze een eikenhouten buffet neer met krullen en gedraaide poten en glimmende sloten en beelden, die de etagère droegen, de hele straat kwam naar dat prachtige stuk kijken; en veertien dagen later het tante Pessie haar voorkamer óók leegmaken en er reed een grote verhuiswagen de straat in en wat bracht die? Oók een buffet, niet groter dan dat van tante Breinie, maar wél helemaal in gepolitoerd mahoniehout en ze moest de werkster een dag extra in de week van Kattenburg laten komen alleen om dat kostelijke meubel in de was te zetten en uit te wrijven. Wat deed tante Breinie toen? Ze ging kristal kopen, een vaas en nog een vaas en een pièce de milieu en een kristallen bak voor kleine visitekaartjes en nog eentje voor grote visitekaartjes en zilveren lijstjes voor de portretten en porseleinen poppetjes en voor het toezien was het spul te groot, maar tante Pessie ging óók kristal kopen, vazen en bakken en zilveren lijstjes en toen zei de misjpoge: 'Ze zijn weer kiet.'

Maar tante Pessie deed ook nog iets anders en wat ik u nou ga vertellen zult u misschien niet willen geloven, maar ik zal geen gezond uur meer hebben als er één woord leugen bij is. Raad eens wat ze ging doen, of nee, probeert u het maar niet, het is

68