Er groeit gras in de Weesperstraat

denkt hij impromptu. De regels rijmen nooit en om de maat te doen kloppen, moet hij soms midden in een woord afbreken, maar de buurt bemint zijn mooie stem, die uit 'Paljas' zingt: 'Twee centen mijn nogablok... 'Daar kan je op zuigen... 'En dan nog een reep sjukkelaa... 'En alles voor drie spie Feilie loopt door de straat. Op haar schouders drukt een zwaar juk, aan weerskanten hangen emmers. In de ene emmer zitten hommen van verse haring, m de andere kuitjes. 'Hommetjes en kuitjes... hommetjes en kuitjes...' Een enkele keer, wanneer Rosh Hashana in zicht komt, heeft Feilie een primeur. Schelviskuitjes. Kleine broekjes, dieje moet koken en dan in de boter nabraden. Alleen voor liefhebbers. In de buurt wonen uitsluitend kenners. Als ze gebakken kuitjes smikkelen, eten ze er hun vingers bij op. Maar ze zijn wel altijd op koopjes uit. Dus roept Feilie:

'Ik heb wolwere kuit, nog een brekkie.'

Ze heeft nog een beetje goedkope kuit. Een beetje, jawel, een hele emmer vol; maar goedkoop? Wat zal je daaraan liegen! De kleine ezelwagentjes van Beerthuis, de putjesschepper, werken zich door het gedrang. De ezeldrijver heeft haast. Hij waarschuwt met een mysterieuze bezweringsformule de voetgangers voor het gevaar, dat ze door zijn ezeltje zullen worden overreden.

'Uitkijken... heet water.'

Tegen de avond komt de late handel op straat. Mannen dragen een jukje met piramide-achtige stapeltjes ronde vruchten: 'Mooie mispelen... een cent een maatje...'

54