Er groeit gras in de Weesperstraat

ze evenals edele wijn, de beste eigenschappen in een mens tevoorschijn haalt. U raakt snel en zeker in een toestand van euforie, die zich, na zoveel overvloed merkwaardig genoeg, uit in de onweerstaanbare behoefte om uw mond open te doen, zelfs om te praten. U bespeurt de neiging u met al uw vijanden te verzoenen. U zou tot hen willen zeggen: 'Eet mee van mijn gremselich en voortaan zal er vriendschap zijn tussen ons.' Maar u zou wel moeilijk uit uw stoel overeind kunnen komen om uw vijanden te begroeten. Praten? Ja! Opstaan? Voor geen miljoen!

Gremselich eten prikkelt tot het doen van verhalen. Het zijn altoos dezelfde oeroude geschiedenissen, die ze doen oprakelen. Als bij ons thuis weer eens een grote schaal met gremselich volstrekt leeggegeten is, komen eerst de bovenste knoopjes van de broek en daarna de tongen los. Elk jaar hoor ik van mijn vader hetzelfde verhaal; het verveelt me nooit. 'Er was een arme man, die tegen Paas bij een rijk man in de keuken kwam. Hij zag hoe ze daar gremselich aan het klaarmaken waren. Kwam die arme man thuis en zei tegen zijn vrouw: 'Moet jij ook doen.' Gingen ze narekenen wat een schotel goede gremselich kost.

Veel geld, veel te veel geld voor die arme sjnorrer. Zei de man: 'Weet je wat, we laten de eieren weg.' Zei de vrouw: 'Ik heb geen vette soep. Weetje wat, we laten het soepvet weg' Zei de man: 'En de krenten, de rozijnen, de gember, de sukade, de suiker... dat kost allemaal handenvol geld. Dat kunnen we óók weglaten.'

Ze brokkelden dus de matzes en toen aten ze de brokken op. Zei de man: 'Begrijp jij nou wat rijke mensen aan gremselich lekker vinden.''

26