Er groeit gras in de Weesperstraat

Berlijn tijdelijk om te kopen, stond vergeefs in de rij, en nu zijn ze allemaal voorgoed verdwenen, ergens ver weg in OostEuropa, waar ze niet eens een graf hebben. En Maupie Blog is met zijn radio-ontvangers uitgetrokken naar de Van Woustraat, waar met neon 'Haré' op de gevel vlamt. Hij wou niet, maar hij moest wel. De Weesperstraat wordt afgebroken. Vórt jij... eruit. In Oetert is geen Waze-pergas, straks in Mokum ook niet meer.

De Weesperstraat is nu een groezelige verzameling puisten, builen, open wonden en etteringen.

Toen ze nog een gave straat was, bezat ze geen persoonlijkheid. Nu wel, nu is ze het symbool van de hele buurt. De verkrachte, gehavende, ontzielde buurt tussen Waag en Weesperplein.

Nu groeit er gras in de Weesperstraat. Gras in de Wazepergas. Het woekert tussen de ruïnes van wat eens de drukste hoofdstraat was van de drukste buurt van het gezegende Amsterdam. 'Zij zullen in de stad bloeien als de kruiden der aarde'. Och, waarom zou er eigenlijk geen gras mogen groeien in de Weesperstraat? De hele buurt is immers één verwaarloosd kerkhof, waar de honden niet worden geweerd. En die begraafplaats wordt nu geruimd. Dat is toch geen reden om met zoveel heimwee te kijken naar de brokstukken van het voorbije leven. Die nostalgie is overdreven. Zij is een verschijnsel, dat aan één of twee generaties is gebonden. Niets op aarde, dat beklijft. Als straks voor de mensen van die generaties de wereld voorbij is, staan er in een bibliotheek een paar boeken. Jonge mensen, andere generaties zullen die boeken lezen. 'Moet toch een interessant volkje zijn geweest, dat daar heeft gewoond'.

203