Er groeit gras in de Weesperstraat

Mijn vader was een middelpuntvlieder. De buurt was vol van zoekers naar nieuwe steunpunten. Als je niks anders hebt is een kop koffie ook een vast punt.

Vader was diamantbewerker. Een weeldevak. Uit de brand was hij er mee. Het bracht zijn beoefenaren alles, behalve weelde. Bij ons thuis begon de vaderlandse geschiedenis in 1894: staking van de slijpers en stichting van de Bond. Andere jaartallen: uitsluitingen, tien-urendag, acht-urendag. Op een huis tegenover ons in de Rapenburgerstraat stond een gevelsteen:

Niemant sonder vyant. De vijanden van ons soort mensen waren de juweliers. Steeds hield vader ons voor:

'Vergeet 't nooit, het enige wat we bezitten is de Bond. Verliezen we die, dan zijn we alles kwijt.' Voegde hij er aan toe:

'Vroeger jaren... toen kon je nog 's wat beleven.' Uit zijn verhalen weet ik, dat voor het begin van de twintigste eeuw de Christenslijpers hun Joodse vakgenoten voor 'rotjoden' scholden. Christen tegen Jood. Laag loon tegen hoog loon. De Wittenburgerstraat tegen de Markensteeg. Onderkruipers tegen bondsleden! Niemant sonder vyant! Je kon het draaien zoals je wilde, de juweliers bleven de baas. Ome JanvanZutphen, de reus van Kattenburg met spieren als manilla-trossen en het hartje van een kabouter... ome Jan, die sentimentele geweldenaar, had de Jodenhaat eruit gepraat, en als zelfs zijn welsprekendheid tekort schoot, het antisemitisme eruit geknokt. Weg met de rassenstrijd, leve de klassestrijd. Ik kan me niet herinneren, dat er ooit iemand bij ons thuis op visite gekomen is om te verkondigen, dat we eerst allemaal

176