Er groeit gras in de Weesperstraat

in het lila-overhemd? We trokken ook zijn onderhemd uit. Hij had een slappe bleke huid, met hier en daar een vlooienpik. Maar een schotwond... Nee!

We zagen hoe de vreselijke waarheid tot Jan Bierenbroodspots hersens doordrong. Jan boog zich over Dirk heen. Hij greep hem onder de blote armen. Toen gaf hij hem een klap op de wang, en nog een en weer een. Het waren geen gewone klappen meer, Jan ranselde er op los, totdat hij buiten adem was. En terwijl hij Dirk aftuigde, riep hij met een stem, die huilend oversloeg van teleurstelling:

'Jij wil... sterven... sterven in Eva's armen? Jij... Lord Drol... vuile stinkende drol.'

De onmaatschappelijkheid is zeer genoeglijk, maar ze moest op de duur niet zo eentonig worden. Na een jaartje begon het gezelschap mij te vervelen. Zelfs Jan merkte het. 'In je hart ben je toch eigenlijk altijd een tevreden burgermannetje gebleven.'

Nebbisj, ik tevreden? Ik liep al die tijd werkloos. Ik dacht:

'Wat moet ik hier eigenlijk? Ze praten wel veel, die anarchisten, maar ze zeggen zo weinig. En als 't puntje bij 't paaltje komt, wat doen ze dan? Ook niks!'

Maar ik vergiste me. Ze deden wel wat, en of! Goeie kennissen van 'Marianne' gingen zich aan ongewone hobbies te buiten. Een paar anarchistische vrinden van me slopen 's nachts naar het Kruithuis aan de Haarlemmerweg en staken de lont aan. De lont ging uit, maar zij werden gepikt en belandden voor een jaar of vier in het schuurtje. Meer mensen uit de vrije wereld moesten bij meneertje in het strafbankje zitten. Verwekkers van

168