Er groeit gras in de Weesperstraat

Ik loop een eindje mee en ontdek een nieuwe wereld. Het is een gans andere wereld dan die van Sam de WolfF. De club van Jan Anarchis is niet meer dan tien man sterk. Het is een anarchistische club, die 'Marianne' heet. Zij is genoemd naar de vrouw uit de volksklasse. Marianne, met de losgebonden haren en daar bovenop de rode muts der vrijheidsbent. In het lied zingt zij:

׳Ik ben uit het ruwe volk geboren. Straks, als het uur der vrijheid slaat, zal hij als man mij toebehoren, die het moedigst aan mijn zijde gaat.'

Dat zit allemaal in die ene naam besloten, asjeblieft. Ik voel dus wel iets voor die club. ZegtJan:

'Maar voor één ding moet ik je waarschuwen. We zijn geen ontwikkelingsclub.'

Nu is ook het laatste beletsel voor mijn toetreding vervallen.

Het is een groep, bemerk ik spoedig, waarin niemand gezag uitoefent. Geen bestuur, geen leden, geen contributie. Niemand is tot iets verplicht. Je doet waar je zin in hebt. Meestal hebben ze nergens zin in en dat doen ze dan energiek. Zeg ik:

'Leuk. "Waar komen jullie bij elkaar?'

Ons trefpunt was een studio in de Peperstraat, vlakbij het Rapenburg. Studio, nou ja, het was een oude zolder. Maar de dakpannen waren van glas. Daar woonde Jan. Hij zei dat hij zich daar en nergens anders een werkelijk vrij mens voelde. Af en toe kwamen vrijpostige meisjes, die tot onze club behoorden, op visite. Alles in eer en deugd, want hoeveel kwaad je ook van Jan kon vertellen, hij belaagde de

159