Er groeit gras in de Weesperstraat

fent het zorglijke, maar winstgevende vak van opkoper. Voor vrijwel alle theaters in de stad staan beroepsgenoten van Annie. Opkopers.

Wanneer aan de officiële loketten alles is uitverkocht, kan het publiek altijd bij de opkoper terecht. Die heeft nog wel plaatsen in voorraad. Tegen een hogere prijs, allicht. Toch vervult de opkoper geen parasitaire functie. Als je het goed bekijkt, helpt hij de theaterdirectie het grote risico verlichten. Voordat iemand nog weet of een nieuw stuk een enorm succes of een grand hilleg zal worden, heeft de opkoper immers een deel van de recette voor zijn rekening genomen. Want per definitie koopt hij op. Is het stuk inderdaad zo slecht, dat geen hondje er zijn pootje voor wil oplichten, dan zit de opkoper met de strop. Wat doet hij? Hij gaat zijn voorraad plaatsen beneden kostprijs verkopen. Met zoiets kan een officieel loket zich nooit afgooien.

De mensen in de stad weten bovendien, dat de opkoper een levende barometer is. Vragen ze:

'Hoe is dat nieuwe stuk?'

'Ik weet het niet, maar het moet beslist goed zijn, want de opkopers vragen voor de première al een gulden boven de officiële prijs.'

En in het andere geval antwoorden ze:

'Het nieuwe stuk... kan nooit iets wezen. De opkopers hangen. De plaatsen zijn niet weg te branden.' Annie, de opkoper voor de Tip Top, loopt niet of nauwelijks zulke bedrijfsrisico's. Wie naar Tsip-Tsop gaat, weet wat hij zoekt, en hij kan ook zeker zijn, dat hij het bij ome Jozep zal vinden. Annie doet dus eigenlijk niets anders dan wat ze in

125