Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Naarmate de berichten binnenkwamen, bleek, dat de opzet van de aanvallende vijand goed was voorbereid. Op alle bruggen van Maastricht tot Arnhem waren in de vroegte overvallen uitgevoerd door Duitsers, die er als burgers of als Nederlandse soldaten uitzagen. Daarvoor waren dus indertijd de uniformen gesmokkeld, dacht Dirk. Hij beet zich op de tanden van machteloze woede. Dat was geen eerlijke strijd meer, dat was smerig verraad.

Naarmate de dag vorderde kwamen berichten binnen, die de Kreeft somber stemden.

'Asjeblieft', zei hij, 'kijk hier op de kaart heb ik aangegeven waar volgens de radioberichten nog meer landingen van parachutisten hebben plaats gevonden. Zie je, een grote concentratie rondom Den Haag. Dat kan slechts een tweeledig doel hebben. Verwarring stichten achter ons front, en de regering, de ministers en de Koningin onschadelijk maken.'

De meeste telefoonverbindingen waren verbroken, maar de Kreeft beschikte over een speciale lijn met de Generale Staf. Daardoor kon hij op de hoogte blijven van bijzondere omstandigheden, die zich zouden voordoen.

Naarmate de dag vorderde was hij in de gelegenheid een beter overzicht te krijgen van de situatie, waarin Nederland verkeerde. 'Alles is nog niet verloren', zei hij, 'integendeel, nu we de schok van de verrassende aanval hebben opgevangen, ziet het er, alles bijeen genomen, niet zo slecht uit als ik eerder op de dag heb gedacht. Er zijn vele mannen gesneuveld, dat is de vreselijke waarheid. En de situatie blijft gevaarlijk.'

Dirk ging die avond niet naar huis. Lien was even langs de reportageafdeling gekomen om dag te zeggen. Zij zou Dirk's vader en moeder de boodschap brengen, dat Dirk voorlopig in de studio zou slapen. Daarna zouden ze wel verder zien.

'Zeg Lien', zei Dirk, 'de Kreeft is overste bij de generale staf, overste Lagerwei, hij is een reuzevent, een echte goede vaderlander. Wat hebben we ons in die man vergist, gelukkig maar hè. Hij zegt, dat Nederland er niet zo slecht voorstaat.'

'Echt?', vroeg Lien blij verheugd, 'of zeg je dat alleen maar om mij een beetje gerust te stellen?' 'Echt', zei Dirk.

Ze namen afscheid met een extra stevige handdruk. Die vier meidagen van 1940 werden voor Dirk een nachtmerrie. Hij zag Rode Kruis-auto's vol met bloedende gewonden van het front komen; hij kon wel huilen van ellende. Hij wist niet meer welke dag het was. Soms sliep hij een beetje op een paar stoelen. Maar na en-

96