Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

Wl■■! Illlllll......Illl-l t»«H......III I» M■ IHT Tlir TTWTIMHiiTIT "ITTI•' ....." —g——■

'Nou moetje kalm blijven, baasje. Speel gerust het domme jongetje, dat alle smoesjes gelooft. Je zult zien, dat de Kreeft zich dan vanzelf weer bloot geeft.'

Dirk's vader was opzichter op een fabriek, waar allerlei fijne werktuigen werden gemaakt, die voor het meten van electrische spanningen in de industrie werden gebruikt. Hij was een ernstige man. Dirk had altijd een groot vertrouwen gesteld in zijn oordeel. 'Mijn vader is mijn beste vriend', zei hij soms tegen zijn moeder. Waarom zou hij een zo ernstige zaak als het gedrag van de Kreeft deed vermoeden dan niet eens met zijn vader bespreken? De gelegenheid kwam, toen zijn vader op een zonnige zaterdagmiddag zei: 'Dirk, ik heb zin een eindje om te fietsen, maar niet alleen. Ga je mee, of moet ik me tot een ander wenden?' 'Graag', zei Dirk.

Samen fietsten ze over een stil paadje op de hei. Dirk wist niet goed

hoe hij moest beginnen.

'Is er wat Dirk?' zei zijn vader plotseling.

'Hoe bedoelt u?'

'Je bent zo stil de laatste tijd. Je moeder heeft ook al gezegd: die Dirk zit over iets te piekeren. Maar waarover? Bevalt je werk je niet? Of... ben je misschien verliefd?'

Dirk lachte om die laatste vraag; hij vond het vervelend, dat hij moest blozen. Aarzelend begon hij:

'Ja, er is wel iets, maar het is verschrikkelijk moeilijk uit te leggen. Kort en goed , het komt hierop neer, dat ik een spion van de moffen heb ontdekt.'

'Weetje dat zeker?' vroeg vader ernstig.

'Dat is het nu juist, ik wéét het niet zeker. Dat wil zeggen, ik weet 't wel zeker, maar ik kan niets bewijzen. Mijn kop er af als het zuivere koffie is.'

Ze gingen in een klein theehuisje aan een tafeltje zitten. Dirk vertelde alles wat hij wist. Hij begon bij het eerste gesprek, dat hij met de Kreeft had gehad. Hij vertelde van Lien. Zijn vader zette grote ogen op toen hij hoorde, dat het dossier van de Kreeft in het archief van de personeelsafdeling zoek was, maar toen hij er even over had nagedacht, zei hij:

'Het is vreemd, dat geef ik toe, maar het kan toeval zijn.' Het verhaal van wat er bij de studio was gebeurd, toen Lien en Dirk de Kreeft bij het beloeren van een paar vreemde mensen hadden betrapt, deed Dirk's vader de wenkbrauwen fronsen. 'Dat is niet zo mooi, Dirk.'

42