Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

moest blijven doen alsof hij niet de minste achterdocht jegens de Kreeft koesterde.

'Nou', zei Dirk, 'ik ben de studio uitgegaan. Toen heb ik zo'n beetje door de stad gelopen. We hebben niets gemerkt.' ' We... we hebben niets gemerkt', viel de Kreeft hem snel en scherp in de rede, 'ik dacht datje alleen was.'

'Dat was ik ook', zei Dirk met een kleur. Hij had het gevoel alsof ze hem op een ernstige leugen hadden betrapt. 'Maar onderweg ben ik een kennisje tegengekomen, een meisje, samen hebben we toen een eindje omgelopen.' Luid gelach weerklonk.

'Geen wonder, dat je dan geen lichtsignalen hebt gezien', giechelde Karei, 'jullie hebt natuurlijk voortdurend naar de sterretjes in eikaars ogen gekeken.'

'Wie was dat meisje?' vroeg de Kreeft, maar Gijs viel hem in de rede met de woorden:

'Zeg hoor eens, geen onbescheiden vragen. We zijn zelf ook jong geweest.'

Opnieuw weerklonk luid gelach.

Natuurlijk vertelde Dirk alles van dit gesprek aan Lien Tholen, toen ze later op de dag samen naar huis fietsten.

'Een van de twee', zei Lien, 'of wel, we hebben ons zelf allerlei muizenissen in onze romantische hoofdjes gehaald, zonder dat er reden toe is.of wel, die Kreeft is de brutaalste vent die ik ooit ben tegengekomen.'

Ze fietsten een tijdje zwijgend naast elkander voort. Opeens zei Lien: 'Dirk, we zijn een stel kaffers, jij en ik. In de detectiveboekjes zou de speurder nu een lijstje opmaken. Sherlock Holmes in 't mannenbad. Aan de ene kant de dingen die hij weet, aan de andere kant de dingen die hij niet weet. En als hij dan alles zwart op wit heeft, ziet hij meteen de oplossing. Laten we eens zo'n lijstje fokken.' Ze zetten hun fietsen tegen een boom en gingen op een bank bij het raadhuis zitten. Prachtig lag het bouwwerk van architect Dudok daar. Het water in de vijver klaterde zachtjes. Late bloemen stonden in de perken. Maar Dirk en Lien hadden voor al dat schoons geen aandacht. Dirk zat met een stukje papier voor zich. Hij schreef. Soms viel Lien hem in de rede, als hij hardop voorlas, wat er al stond. Toen ze eindelijk klaar waren, stond het volgende op een stuk papier: Redenen voor wantrouwen.

1. De Kreeft doet vreemd als ik (Dirk) zeg, dat de N.S.B.-ers landverraders zijn.

2. De Kreeft heeft een dossier in het personeelsarchief gehad... maar 40