Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

gehoord.' En toen die woorden eenmaal uit zijn mond waren, had hij er spijt van. Die haastige loslippigheid van hem altijd. De Kreeft draaide zich naar Dirk toe. Hij deed opeens opvallend beheerst. Hij zei geen woord. Het was enkele seconden doodstil in de kamer. Toen verbrak Gijs Bikstra met een lach het zwijgen. 'Enfin, we zullen straks wel praten.'

Dirk had het gevoel, dat de Kreeft hem doorzag. Opeens flitste het door zijn hoofd, dat het best kon zijn, dat Gijs Bikstra met zijn zogenaamde weddenschap om een doosje sigaretten de Kreeft in een valstrik had laten lopen. Want door die weddenschap had de Kreeft toch losgelaten, dat hij iets wist, wat tot gisteravond voor Gijs Bikstra geheim was gehouden. Als het geheim van de lichtjes, die naar de hemel gaan, zo'n groot geheim was, hoe kon de Kreeft het dan weten? En wat betekende lichtjes, die naar de hemel gaan? Gisteravond heb ik het pas gehoord, had Bikstra gezegd. Gisteravond heel laat, diep in de duistere nacht, had Dirk met eigen ogen gezien, dat de Kreeft twee geheimzinnige mannen stond af te loeren, die elkaar mompelend toespraken en waarvan de een de ander een envelop overhandigde. Had de Kreeft toen van het geheim van de lichtjes gehoord? En hoe wisten die twee mannen het dan? Wie waren die twee mannen? Hoe wist de Kreeft, dat ze juist daar vlak bij de studio bij elkaar zouden komen?

Als een grote draaimolen draaiden al die vragen door Dirk's hoofd. Een antwoord wist hij niet.

Toen ze 's middags tijdens het koffieuurtje bij hem aan het tafeltje in de cantine zat, zei Lien:

'Het geheim van de Kreeft wordt steeds mysterieuzer. Er is in het hele archief geen stukje papier, zo groot als een vierkante centimeter over ene Coendert Lagerwei te vinden.'

'Wat vertel je me nou?' vroeg Dirk onthutst, 'en je hebt me gezegd,

dat van elk personeelslid een dossier aanwezig is.'

'Dat is ook zo', zei Lien, 'wel van elk ander lid van het personeel,

maar niet van Coendert Lagerwei alias de Kreeft.'

'Hoe kan dat nou?' vroeg Dirk.

'Dat snap ik ook niet.'

Lien vertelde, dat er op het archief ook een kaartsysteem was. Een bak met kaarten; voor elk personeelslid één kaart. Op die kaart stonden de naam en het adres van de betrokkene. En er stond ook een nummer op. Dat nummer verwees naar een map met uitvoeriger gegevens.

'En weet je wat nou het griezelige is', zei Lien, 'er is wél een kaart van 34