Tussen speurders en spionnen - Avonturen van Dirk Poldervaert

'Gefeliciteerd', riep Dirk verheugd, 'jij bent tenminste onder dak, Gerard. Nou ik nog.'

'Ach kerel maak je toch geen zorgen', zei Sjef, 'ik ben een Brabander en wat nog verder erger is, ik kom uit Bergen op Zoom... daar maken we ons nooit zorgen. Alles komt altijd terecht.' 'Dat is ook mijn mening', zei de Kreeft.

'Zeg, overste Lagerwei', zei Sjef, 'nu ik u toch hier heb, kan ik even met u smoezen? Ik heb iets nodig, waar u mij misschien aan kunt helpen. Zullen we even apart gaan zitten.'

De Kreeft en Sjef gingen aan een tafeltje zitten. Sjef vroeg iets en daarop schoot de Kreeft in een luide lach. Gerard zei tegen Dirk:

'Die Sjef is de brutaalste hond, die ooit in de journalistiek heeft rondgesprongen. Een eerste klas vakman. Een scherper nieuwsjager moet nog geboren worden, maar zijn grootste kracht is zijn vermogen om met mensen om te gaan. Weet je wat hij zo even tegen me zei? Kijk eens, zei hij, over een week is de nieuwigheid er af. Nou jaagt de hele buitenlandse pers om die Nederlandse regering heen. Als minister de Geer zijn neus krabt, staat vanavond in de Times, dat de regering van Hare Majesteit Koningin Wilhelmina de situatie somber beoordeelt. Maar maak je geen illusies, dit is een wereldstad, over een week tilt geen hond meer zijn pootje voor hen op. Als er dan in de kranten goede dingen over Nederland moeten worden verteld, moeten wij er voor zorgen. Wij met onze relaties. En daarvoor moest ik jou hebben, Gerritje.'

'Wat zou hij nu weer aan de Kreeft gevraagd hebben?' zei Dirk. De Kreeft en Sjef voegden zich weer bij hen.

'Nou moetje eens horen, Gerard van Reuven', zei Sjef op bazige toon, 'nou vraag ik hier aan overste Lagerwei, chef van weet-ik-veel, maar een hoge jongen hoor, een hele hoge jongen... nou zeg ik hem: moet je eens horen. Een van de allergrootste knulletjes van de Amerikaanse pers wil een foto laten maken van het Koninklijk Besluit, waarin de Nederlandse regering besluit tijdelijk buiten Nederland haar werkzaamheden voort te zetten. Dat is voor Amerika reuze publicity. Van die zenuwachtige jongens van ministers krijg ik niks los. Nou weet ik heel toevallig, dat het originele besluit in het schrijfbureau van minister Van Kleffens ligt. Wat is er nou makkelijker voor de overste, die overal vrij toegang heeft, om eventjes naar boven te lopen naar de kamer van minister Van Kleffens, het papier eruit te halen en het over tien minuten er weer stilletjes neer te leggen. Toch niks bijzonders, en geloof maar dat we er als Nederland een reuze beurt mee maken als de Amerikanen dat ding kunnen afdrukken.'

116