Hier is de VARA

.. .en dat zie ik hier op dat Sportpark kloppen, bij wijze van spreken dan altijd.

Ons hele gezelschap strijkt eerst in de buurt van de overdekte tribune neer, maar Kee zegt al gauw, dat ze niet van plan is op een afstand van tachtig lichtjaren naar het grote podium aan de overkant te gaan zitten koekeloeren.

״'t Is me nog al wat moois", moppert ze, ״die plaatsen voor de genodigden... ze hadden elk Verenigingsraadlid beter een sterre-kijker er bij kunnen geven, want met het blote oog is er geen klap te zien."

... en dus scharrelen we door de mensenmenigte naar de overkant, waar we een zitplaatsje vinden, geen dertig meter van het toneel af. Als we zitten, ga ik de koppen van ons ploegje tellen, Kee en ik, en Marietje met haar man, en Jopie met zijn vrouw en twee kinderen en mijn ouwe kostbaas... maar waar is Doortje zijn dochter, en waar is Jantje, mijn zoon? Foetsie!

״Die zijn ons zeker in het gedrang kwijt geraakt en nou zoeken ze ons", zegt mijn oude kostbaas.

״Ook toevallig alle twee", denk ik, maar ik zeg met een uitgestreken tronie:

״Ja, 't is ook zo druk... enfin, die jongen van mij vindt zijn pleziertje wel en die dochter van jou loopt ook in geen zeven sloten tegelijk."

We hebben een juweel van een plaatsje en er liggen zeker wel dertig duizend mensen in een grote cirkel rondom het podium op de grond, en buiten die cirkel wandelen duizenden en nog eens duizenden het terrein rond. Ik ga kogelflesjes halen en ondertussen eens kijken of ik die twee weglopers, Jantje en Doortje vind, maar ik zie ze nergens en ik denk weer:

״Oók toevallig."

Mr Burger, de voorzitter, spreekt zijn openingsrede uit en iedereen applaudisseert en dan begint het eigenlijke programma. De luidsprekers vertellen, dat de fakkelloper uit Amsterdam op komst is met de fakkel, die Jan Lebon op die vergadering in ״Parkzicht" heeft aangestoken, maar we zien er natuurlijk niks van, totdat we heel in de verte ergens op een soort stellage een vlam zien branden; dat is het

195