Hier is de VARA

negende hoofdstuk waarin Karei van Veen (voor de laatste keer in dit boek) aan het woord komt; hij vertelt hoe hij met vrouw en kroost naar Hilversum gaat om daar het Zilveren Feest van de V.A.R.A. te vieren en als de familie weer huistoe gaat, is zij groter dan toen ze op reis ging.

De bevrijding zit er al weer bijna vijf jaren op en je begrijpt soms niet waar de tijd blijft, zo snel gaat alles. Soms zeg ik wel eens tegen Kee:

״Weet je nog, die avond van de bevrijding... al die vlaggen en al die mensen, die maar staan te zingen en te schreeuwen van ontroering" ...

...en dan zegt zij:

״Weet je nog dat hokje achter het blinde muurtje bij het erkertje?"

Óf ik het nog weet! Als ik denk aan die eenzame nachten met als enig gezelschap een stapeltje kranten en het radiotoestel van Jopie, dan begint mijn hart weer te janken onder mijn vestje. Tussen twee haakjes dat hokje achter het muurtje is er nog, maar nu bewaren we er allemaal rommel in, waarmee we geen weg weten en het gebeurt me hoe langer hoe minder, dat ik midden in de nacht met een schok wakker wordt, omdat er op straat een auto voorbijrijdt.

In een krant heb ik gelezen: ״Weet je wat democratie is? Als er 's morgens om zeven uur wordt gebeld en je weet: het is de melkboer maar", en op dat gezegde houd ik het, want zo is 't inderdaad. Trouwens als je met de mensen praat, met de buren op de trap of met de maats op het werk, dan merk je pas goed hoe gauw een mens kan vergeten wat hij niet wil onthouden. Ze zeggen van de beesten, dat het stomme dieren zijn, omdat ze geen geheugen hebben, maar hoeveel mensen weten nü nog wat honger-oedeem werkelijk is? Het is tegenwoordig een interessant onderwerp, waarover je kunt bomen: ״Weet je nog wel

179