Hier is de VARA

zevende hoofdstuk waarin Karei van Veen dingen vertelt, die alles behalve mooi of vrolijk zijn; hij neemt■ geen blaadje voor de mond en aan het slot komt toch alles weer op zijn pootjes terecht {maar niet helemaal).

Het is begin 1940 en Kee klaagt af en toe, dat ze de laatste tijd toch zo een last heeft van steken in de borst, op de hoogte van haar hart. Eerst zegt ze, dat het wel weer niks zal wezen en dat ze zich heus niet angstig maakt; daarna spreekt ze er trouwens niet meer over, maar af en toe hoor ik haar 's nachts een beetje kreunen en dan grijpt ze maar steeds naar die zere plek. Dat zint me niet erg, want mijn vrouw is een binnenvetter, of eigenlijk moet ik zeggen, een binnenvetster, die haar zorgen opeet en als zulke mensen beginnen te kniezen, moet je altijd extra secuur oppassen. Ik laat thuis niks van mijn gedachten merken, maar met deze of gene van de familie spreek ik er natuurlijk wel eens over en op een Zondagmiddag zitten we bij mijn schoonzuster, ik bedoel de zus van Kee, thee te drinken met een koekje en het gesprek komt zogenaamd toevallig op ziekten en dokters en mijn vrouw zegt, dat ze zich de laatste tijd niks lekker voelt.

Mijn schoonzus, die in het complot is, houdt zich onnozel en vertelt van een buurvrouw, die altijd aan het sukkelen is. En een rare verhalen, dat het mens doet, want ze kan over haar malheur niet zwijgen. Rijke mensen scheppen op met hun juwelen en arme mensen pochen met hun kwalen. Het laatste mankement, waar die buurvrouw aan laboreert, zegt mijn schoonzus, is een soort rheumatiek in haar linkerbeen, die over de schouder op het hart kan slaan, of zoiets; nou vraag ik je, hoe zo een mens aan het zeuren is. Ik zou voor geen millioen met zo iets getrouwd willen zijn.

Kee luistert aandachtig en ik kan zien, dat het verhaal, hoe idioot

117