Hier is de VARA

voor meneer mijn man... en dan naar bed... Elke dag opnieuw en ik ben geen ontevreden mens, dat weet je wel, maar ik wil toch ook wel eens wat anders hè... en als ik nou bestuurslid van een V.A.R.A.-afdeling ben, och zoveel werk geeft het niet... maar het is weer eens een afwisseling."

Terwijl zij doorpraat, denk ik bij me zelf:

„Daar zit je nou als man... Je denkt, dat je je eigen vrouw kent en ze is een volslagen vreemde voor je... Wat een eerzucht! Welja, ze gaat in de organisatie, maar wat is er ten slotte tegen? We zijn democraten ook in ons eigen huis, zeg ik altijd en een vrouw heeft het recht zich volledig te kunnen ontplooien, precies als een man." Zo denk ik.

„Als je er plezier in hebt", zeg ik, „ga dan gerust je gang... je bent verstandig genoeg om er je huishouding niet voor te verwaarlozen."

„Mijn huishouding blijft mijn hele leven nummertje één", zegt Kee vinnig, „bij mij thuis geen vuile vitrage-gordijnen en geen kinderen, die door de buren moeten worden grootgebracht, zodat de mensen zeggen: kijk toe, je kunt aan haar gordijnen zien, dat ze een vooraanstaande is in de politiek."

„Dan is het zo afgesproken", zeg ik en Kee, die met al haar emancipatie toch niks doet zonder dat ze het eerst met haar man overlegt, geeft me daar midden in het bos een klappende zoen en nog een en weer een en als ik eindelijk even op adem kom, zegt ze:

„Wittebroodsweken... wittebroodsweken."

Nou vraag ik je, wat dat voor een vacantie is.

We zijn al lang weer hoog en breed thuis en de voorzitter van de V.A.R.A.-afdeling komt op visite en die zegt:

„Nou Karei, je vrouw zal wel gauw bestuurslid van de afdeling zijn... er is een vacature en het bestuur stelt haar candidaat. De vergadering is volgende week Donderdag."

Daar moet ik bij zijn, bij die vergadering, want als er een tegen-candidaat is, dan moet ik toch met mijn eigen stem mijn vrouw steunen, niet waar. Maar ze kan mijn steun missen als kiespijn, want het bestuursvoorstel gaat er door als een haar door de melk. Zo

98