Hier is de VARA

het begin, heel geduldig, heel voorzichtig en met erg veel begrip voor de criticaster. Hij snauwt niemand af en soms duurt de beantwoording langer dan de redevoering zelf van het Verenigingsraadslid, en telkens als hij met een van de sprekers klaar is, haalt Arie zijn potloodje uit zijn zak, zet een streepje in zijn schrift en begint de volgende redevoerder beleefd doch dringend door de gehaktmolen te draaien.

״Wat een jobsgeduld", zegt Kee tegen me, ״ik begrijp er niks van... wat een geduld... wat een geduld..."

„Mannen hebben veel meer geduld dan vrouwen", zeg ik, maar ze hangt zó aan Arie's lippen (bij wijze van zeggen dan altijd), dat ze niet eens in de gaten heeft hoe ik haar plaag.

Het loopt tegen twaalven en dan is Arie klaar.

„Er is van de hele critiek niks over", zegt Kee.

„En het mooiste is", zeg ik, „dat niemand het gevoel heeft, dat hij niet het volle pond krijgt."

„Wil iemand nog het woord voor de tweede ronde?" vraagt Arend de Vries met een stalen gezicht, „we kunnen wat mij betreft de hele nacht doorvergaderen", maar de vergadering roept:

„Nee, stemmen."

En dan nemen ze het omroeprapport met algemene stemmen aan. Nou vraag ik je!

Kee en ik gaan naar onze kamer, want we zijn doodmoe en terwijl we ons daar uitkleden, zegt ze:

„Ik vind, dat die Pleysier bijna net zo mooi spreekt als Willem van Cappellen."

„Ja, hij spreekt makkelijk", zeg ik.

Kee zegt:

„Wat is het bestuurswerk in een organisatie toch mooi, hè? Als je niet beter weet, denk je, dat de mensen als verscheurende dieren tegenover elkander staan, maar als je het goed bekijkt, dan ontdek je een vertrouwen en een vriendschap... en vooral waardering."

„Ja", zeg ik, omdat ik vind, dat ik toch ook wat zeggen moet, „het gaat op die manier aardig." Maar Kee valt kittelorig uit:

„Aardig... dat is het woord niet. Het mooiste vind ik, dat zo een bestuur waardering voor zijn werk krijgt... waardering snap je... wanneer krijgen wij vrouwen nou waardering voor al het werk dat wij

96