Twaalf burgemeesters, 500 jaar Amsterdam (met Fred. Thomas)

JOOST SYBRANDSZ. BUYCK 33

Joost Buyck vocht voor zijn leven, heel den weerstand van zijn forse schouders, zijn sterke armen zette hij in. De dollen kraakten. Toen verspeelde hij een riem.

Storm en tij joegen de boot voor zich uit. Het werd zo donker, dat stad en schepen uit zicht verdwenen. Zo dreef de vlet het Y af, in den wilden nacht naar de Zuiderzee. Bleek zat Joost Buyck op de achterdoft. Hij had geen hoosvat gevonden, het water spoelde over zijn voeten. Nu bad hij, wachtend op wat komen zou.

Hoe lang de bange tocht duurde, wist hij later niet meer. Plots wierp een golf de boot op harden grond. Een tweede golf, hoog over alles heen, sloeg de vlet vol water. Voor zich zag Joost een donkere lijn tegen de lucht: een dijk! Hij sprong van boord, zich stotend en kwetsend aan ruwen steen. Nog drie keer brak een golf over hem heen, dan klom hij op den veiligen wal. Alles was donker rondom. Doornat en bevend van kou liep hij schuin tegen den wind, wetend in die richting de stad. Hij volgde, voorzichtig voortgaande, het pad op de kruin van den dijk. Na enigen tijd nam de storm in hevigheid af, even snel als hij was opgezet. Door een kier van de wolken zag Joost de sterren. Eindelijk, toen alles rustig was, kwam ook de maan. Nu lag verweg de stad voor hem en wist hij zich op den Diemer-dijk. Er was niemand in de omgeving. Hij voelde zich nat en ellendig. Bij een bocht van den dijk bleef hij staan. Hoorde hij niet zijn naam roepen? Er naderde iemand, klein en tenger, in een mantel gehuld. Zij stonden tegenover elkaar: Joost Buyck en Ballichje Occo, zij bevend en met angstige ogen. De jongen sloeg zijn armen uit en drukte haar tegen zich aan. Het was voor het eerst van zijn leven. Samen gingen zij zwijgend naar de stad. Zij zagen de torens en de masten der schepen, waartussen het maanlicht blonk. Over het water, rustig weer, trok een lange

zilveren weg. De jongen en het meisje keken er naar.

#

Twaalf Burgemeesters 3