Twaalf burgemeesters, 500 jaar Amsterdam (met Fred. Thomas)

JOOST SYBRANDSZ. BUYCK 32

geslopen, rakelde het vuur in den haard op en zette zich bij hem neer. Soms las hij haar voor, dikwijls echter zaten zij zwijgend te zamen en keken in het spel der vlammen. Zij spraken niet anders dan over de boeken en wat er in de stad gebeurde. Beiden kinderen van Amsterdam, kenden zij de straten en stegen, de burgwallen, de schepen op het Y, de kapellen der kloosters. Zij bezagen dit alles met jonge ogen, maar wisten toch, dat hun stad schoon was en sterk.

Vooral Joost zwierf vaak door Amsterdam, bij voorkeur in den avond. Hij hield van de schaduw tussen de huizen, terwijl hoog het licht nog in een venster blonk, hij minde den schemer over het water, die hem beklemde en verrukte tegelijk. Vaak ging hij op dit uur een kloosterkerk binnen en knielde er tot de gloed der vensters was gedoofd en slechts de bevende schijn van de Godslamp zijn schaduw grillig deed bewegen over de plavuizen. Was het zomer en kwam de schemer laat, dan zocht hij wel de vlet van een visser, dien hij kende en roeide buiten de palen het Y op. Daar keek hij naar de stad, naar haar torens, dakruiters en gevelspitsen en wachtte tot de avond viel. Hij zag, hoe de torens van kerken en raadhuis het laatste licht vingen, de kruisen en de kogge, hoog boven de donkere veste, nog gloeiden met geheim-zinnigen glans.

Op den avond van een warmen Augustusdag, toen geen rimpel trok over het Y en van heel ver de stemmen klonken van kinderen, die stoeiden aan het water, werd Joost in zijn wrakke boot door noodweer overvallen. Hij had geen acht geslagen op wolken, die dreigend aan den einder samentrokken. Plots joeg een harde wind over het Y, golven spatten op, de brekers dreigend wit in het vallend duister. Weerlicht vlamde en krakend rolde de donder.

Met al zijn kracht roeide Joost tegen wind en stroom in. Korten tijd scheen hij te winnen, maar de afstand was te groot. De vlet steigerde op de golven, het water vloog met plenzen binnen.