Joodsch-Palestina

JOODSCH PALESTINA

Arabisch. Men is in het algemeen volstrekt niet chauvinistisch. Doch aan den anderen kant wel streng en principieel. Zonder aanzien des persoons: Een heel bekend Rabbijn uit Duitsch-land zou tijdens zijn bezoek te Tel-Aviv in de Groote Synagoge op een Sabbathmiddag een godsdienstvoordracht houden. Hij begon in het Hebreeuwsch en ging toen voort in het Duitsch, zeggende, dat hem dit toch gemakkelijker was. Maar toen was zijn voordracht ook meteen geëindigd! Want men beduidde hem: Hebreeuwsch of heelemaal niet. En hij koos het laatste, omdat hij verontwaardigd was. Ik keek verbaasd, toen men mij dat vertelde, en vroeg: „een gast?" „Welzeker” — zoo werd mij geantwoord — „eenen gast stellen wij geen eischen. En eenen nieuw aangekomene geven wij één jaar, twee jaren, en langer ook! Maar hij hoeft geen openbare voordrachten te houden. Als hij zich daartoe geroepen voelt, moet hij hier Hebreeuwsch spreken. Tenzij wij hem geroepen hebben.”

Ook hierover valt nog te discussieeren. Maar het moet erkend worden, dat door dergelijke strengheid het Hebreeuwsch de levende taal is geworden, die het thans is. Even levend als het Nederlandsch in Nederland. In Palestina overal. In Tel-Aviv met absolute opperheerschappij.

De officieele opschriften, uitgaande van regeeringswege of daarvan afhankelijk, zijn ook hier, evenals te Jerusalem en elders, drietalig: Engelsch, Arabisch, Hebreeuwsch. Zooals de naambordjes der straten; de waarschuwingen tegen levensgevaar aan telefoonpalen; en dergelijke zaken. Maar de uithangborden, de schilden op winkels en ruiten, de aankondigingen op aanplakzuilen en al wat dies meer zij, is Hebreeuwsch. De strooibiljetten, die u in de hand worden