Joodsch-Palestina

VAN SAFED OM HET NOORDEN NAAR TIBERIAS

vinden is. We rijden er eerst doorheen tot aan de grens. En daar is meteen de grens van het Britsch-Palestijnsche mandaatgebied. Syrië. Daar staat de Fransche vlag. Wie weet, of zonder het bloed van Tel-Chai de grenslijn niet nog zuidelijker getrokken ware.

We leggen aan in een eenvoudig logement en verkwikken ons aan wat spijs en vertrouwbare dranken en aan de groote watermeloenen, met hun saprijk roode vleesch. We zien in de rondte de korenvelden in de dalen en langs de heuvelen liggen. Nu velden zonder graan. We betreden de sobere Synagoge en bezoeken in dezen uitersten hoek ook de scholen van de kleinsten, de kleinen en de grooten. Leeraren en leera-ressen zijn blijde, ons hun werk te kunnen toonen. Hier zag ik graphische voorstellingen van den groei van het Joodsche land; voorstellingen door de kinderen uitgedacht en uitgevoerd. Moet ik er bijvoegen: alles in het Hebreeuwsch? Hier las ik Hebreeuwsche opstellen over: wandelingen, lente en dergelijke onderwerpen, van de hand van twaalf- en dertienjarigen, zóó mooi, zóó juist gezien en fijn gevoeld, en dichterlijk, en toch eenvoudig weergegeven, dat ik me onwillekeurig afvroeg of onze leerkrachten thuis ook zoo iets in het Neder-landsch onder de oogen krijgen. En we hoorden hier ook een en ander uit de Joodsch-letterkundige kennis dezer kinderen. Mijn reisgezel, Dr. Fries, was hier haast niet weg te krijgen. Ik was minder verbaasd. Ik had het wonder van de Hebreeuwsche herleving al in tal van instituten in het gansche land aanschouwd. En allengskens begrepen.

Heerlijk ligt Metullah. De atmosfeer was er mild.

We gaan nu weer naar beneden. Tot Rosch-Pinnèh in vluggen