De fakir van de Prinsengracht

—    ’t Is alleen maar de kijk op de mens, zei Matje, toen ze met hun drieën nog wat zaten te praten. De kijk op het gezicht, dat het karakter verraadt. Zoals een geoefende platstoter weet: die krijg ik, die pik ik! Zo moet de waarzegger zien en voelen in de eerste seconden: die wil, dat ik weet! En die wil alleen zichzelf es uitspreken. Dus laten praten! Enzovoort!

Verlekkerd keek hij rond: — We zouden hier een zaak kunnen maken, waar we met ons drieën royaal van zouden kunnen leven. Met een beetje pers en propaganda lukt het op slofjes. Je zult zien hoe het groeit in een paar dagen, als de mondreclame goed heeft doorgewerkt! We kunnen de prijs ook best een beetje opvoeren. Wat ik ze vertel is veel te goedkoop voor een piek!

Johan lachte en toen waarschuwde hij: — Dit is geen zaak, Matje, onthou je dat?

De ziener lachte breed: — O, nee, dat is waar ook! De krant is een culturele instelling, heb ik laatst gelezen! Ze is er alleen om het publiek voor te lichten en verdiend hoeft er niet te worden.

Hij schaterde van kwaadaardige pret en Huib lachte mee. Die hield ook niet van kranten. Hij had te vaak van zo’n „culturele instelling” op zijn acteursge-zicht gehad en zoiets bevordert noch de liefde noch de waardering.

—    Matje is een leuke kerel, zei hij toen Johan en hij samen naar huis kuierden.

—■ Ik zou je toch adviseren hem een tikje in ’t vizier te houden, raadde de journalist. Je zou anders, in weerwil van je vakbekwaamheid als acteur, de rol wel eens voor de werkelijkheid kunnen verslijten!

—■ Wij, kunstenaars hebben nog geloof in de mens, zei Huib pathetisch.

—■ Wij van de krant ook, antwoordde Johan maar ’t is een geloof met deuken!

—■ Als dat in zijn algemeenheid waar is, moeten jullie het geloof in jezelf toch ook een tikje verloren