Een schaap vangen

We houden niet van mensen die anders zijn, die wezenlijk anders zijn, daar kunnen we niet mee praten, en zelfs als we er wel mee kunnen praten, dan hebben we er niets mee. Hun innerlijke landschap, zoals ik dat noem, is anders dan het onze. Wat het liefhebben van de vreemdeling zo moeilijk maakt is wat hij in zijn hart heeft, of breder, in zijn innerlijke landschap. Het is een landschap van taal en cultuur, van beelden en herinneringen, van gedeelde ervaringen, of het nu gaat om kinderliedjes of de lucht van kroketten, om spelletjes op straat of de blote voeten op het strandzand, om nationale feesten of de successen van de plaatselijke voetbalster.

De meeste mensen vinden een huwelijkspartner binnen een straal van twee kilometer, Dat is niet voor niks. Hoe groter de overeenkomst in het innerlijke landschap, hoe eerder en dieper en bestendiger de liefde die opbloeit. Moeilijk dus ‘we-ahavat et hageer.

Maar wat nóg moeilijk kan zijn, is de liefde voor de vreemdeling die géén vreemdeling wil zijn, voor de vreemdeling die erbij wil horen. Zodra de geer die anders is dan wij, maar die wil zijn zoals wij, zich meldt, wordt het pas echt problematisch. Zolang de Chinees zijn contact beperkt tot ‘de Chinees’ en het voedsel de enige pasmunt is, komt niemand in het geweer, zelfs de rechts-extremisten niet. De Chinezen die elkaar opvangen en een bestaan verschaffen, die geen scholing in het Nederlands nodig lijken te hebben en geen gemeentefolders in het Chinees, dat soort bij ons wonende vreemdeling eist onze aandacht niet op. Het zijn de Turk en de Marokkaan en de Ghanees en de Surinamer en de Antilliaan en de asielzoeker voor wie het vangnet van de eigen etnische groep om wat voor reden dan ook niet voldoende is en die nadrukkelijk in de twee werelden wil leven, die van de eigen, tamelijk losse etnische groep en die van de Nederlands-Nederlandse groep, met die vreemde