Een schaap vangen

niet weet waar ze vandaan kwamen, want ik ben er beslist niet mee opgevoed, integendeel. De sterk negatieve gevoelens tegenover zwarte mannen ebden na een paar maanden wel weer weg, maar toch... leuk was anders. Voor hem, maar ook voor mij.

De confrontatie met mijn niet-aangetrouwde zwager was de eerste confrontatie met een multiculturele samenleving. Natuurlijk ben ik een jodin die leeft in een niet-joodse maatschappij, met alle vervreemding, ontworteling en andere problemen van dien, immers ook de joods/niet-joodse relatie in Nederland is moeilijk, maar de clash met de vader van mijn kleine, zwarte nichtje - het liefste dat ik op deze wereld bezit - was van een andere orde. Scherper, verdrietiger, woedender, onredelijker.

Kennelijk is het voor mensen altijd moeilijk geweest hun houding te bepalen tegenover de buitenlander, de vluchteling, de asielzoeker, kortom, tegenover de vreemdeling. Ik sta hier ook als jodin, nietwaar, dus vergeef me als ik even teruggrijp naar de joodse traditie en een rabbijn aan het woord laat over dit probleem dat de mensheid sinds mensenheugenis vergezelt.

De Engelse filosoof en opperrabbijn Jonathan Sacks heeft een prachtige lezing gegeven over de opdracht en de verplichting met de ander aan de slag te gaan. Hij spreekt over de noodzaak tot een gesprek tussen joden en leden van andere godsdiensten, maar zijn pleidooi kan zo worden toegepast op het contact tussen etnische groepen in een multiculturele samenleving. Opperrabbijn Sacks: ‘Wat dwingt mij als jood die binnen de joodse traditie spreekt, om het gesprek aan te gaan met mannen en vrouwen van andere religies? Waarom mag ik die ontmoeting niet uit de weg gaan? (...) De boeken van Mozes geven op een gewichtig moment het gebod “weahavta lereacha kamocha” - u zult