Een schaap vangen

Enkele jaren geleden stond ik op de roltrap die mij van de metro in Amsterdam, ondergronds, naar het plein voor het Centraal Station, bovengronds, moest brengen. Achter mij stond een zwarte man. Automatisch greep ik naar mijn handtas. Ik wilde niet gezakkenrold worden. In de seconde die volgde op het controleren en tegen me aan drukken van mijn tas, realiseerde ik me wat ik deed: ik gedroeg me racistisch. En schaamde me dood. Had er een blanke man achter mij gestaan, dan had ik niet zonder ook maar een moment na te denken mijn tas tegen mij aan geklemd.

Bovenaan de roltrap hield ik de man staande, legde hem uit wat mijn reactie op hem was geweest en bood mijn verontschuldigingen aan. Hij bleek een alleraardigste man te zijn, die zich op zijn beurt verontschuldigde voor het gedrag van de groep waartoe hij behoort. Door het racisme dat hij te verduren had gehad, was hij zo gewend aan beschuldigingen aan het adres van zijn etnische groep dat hij de beschuldigingen maar zelf uitte. Ook daarover schaamde ik mij.

Hoewel ik me op dat moment bewust was van mijn racisme, althans van mijn racistische gedrag, hielp mij dat op geen enkele manier toen ik enkele jaren daarna op een andere manier met een zwarte man te maken kreeg. Mijn zus-