Een schaap vangen

ginnen, maar als puntje bij paaltje komt geen kinderen en geen relatie willen en een dommeltroost zoeken in de armen van niet-joodse vrouwen? Mijn vader zou vader geweest zijn tot een volgende oorlog, Robert werd vader van een niet-joods kind, ik ken er te veel die helemaal niet aan het vaderschap beginnen. Ze oefenen voor het vluchten. Oefenen voor het vluchten? Robert: ‘Ik zie mezelf alleen, misschien met een andere man die ook heeft moeten vluchten.’ Ze oefenen voor het vluchten, door te vluchten van mij, joodse vrouw, en mijn vriendinnen, joodse vrouwen.

De niet-joodse mannen die de oorlog achter zich hebben gelaten door hem in hun bewustzijn toe te laten, kan ik begrijpen. De joodse mannen die alsmaar verwachten dat de oorlog nog een keer zal komen omdat ze de realiteit ervan in ons vroegere bestaan serieus nemen, kan ik ook begrijpen. Maar die anderen - die anderen die alles in puin schieten, die de vrouwen en meisjes van degenen die zij als vijand bestempelen verkrachten en zwanger maken met hun misdadig zaad, die honend een blik op de doden werpen zoals zij een kaal bot naar de kop van een hond zouden gooien - die anderen wil ik niet begrijpen. Ik wil niet begrijpen hoe zij deel zijn van mij, hoe ik ze mee heb geconstrueerd in de projecties die mijn bewustzijn produceert, ik wil niet weten waar zij voor mij het vuile werk opknappen dat ik zelf niet wil of kan opruimen. Ze móéten iets te maken hebben met mij. Vechten ook zij om vrij te worden van de schuld beschermer te moeten zijn van ons, vrouwen en kinderen, en daarin te falen? Ik wil het niet weten. En zo gaat de oorlog door. Want uiteindelijk wil niemand het weten. Denk ik. Vrees ik. Weet ik eigenlijk wel zeker.