Een schaap vangen

Neem de liefde, als voorbeeld, want het voorgaande is nogal abstract. We weten hoe liefde voelt. We kunnen liefde ook zien, waarnemen. We hebben een beeld van wat liefde is. We hebben een idee van wat liefde is, dat is nog iets verder weg, en we hebben een beeld van de Goddelijke liefde. Zonder dat we ons ervan bewust zijn, zijn we beland aan de andere kant van de grens tussen deze wereld en ‘die’ wereld, en hebben we ons een beeld gemaakt van dat wat zich buiten de schepping bevindt, in het ‘territorium’ van de Schepper. En niemand weet waar die grens is overschreden tussen hier en daar. Het is ook niet zo dat de grens tussen hier en daar, tussen schepping en Schepper, werkelijk is overschreden, maar in onze mind is dat wel degelijk gebeurd. Conclusie: de mens heeft geen keus, hij zit gevangen in zijn zelfgefabriceerde universum dat het natuurlijke én het ‘bovennatuurlijke’ insluit, hij zit gevangen in zijn geestelijke glazen bol die van projecties, van geconstrueerde ‘beelden’, aan elkaar hangt, het binnenheelal blijkt tevens een buitenheelal.

De godsdienstige, religieuze, spirituele mens heeft twee mogelijkheden. Hij kan zich terugtrekken, de ogen sluiten (als dit gedachtespel niets heeft opgeleverd, zijn we misschien toch op het spoor gekomen van het raadsel waarom mensen die ‘mystiek’ willen doen hun ogen sluiten), en alle projecties proberen terug te nemen. De oosterse mystiek is die weg gegaan, reden waarom ze waarschijnlijk meer weet over het functioneren van de mind in vergelijking tot het Westen.

De tweede mogelijkheid is te accepteren dat we een geestelijk universum scheppen door constructie en projectie, en de verantwoordelijkheid te nemen voor wat we op die manier in leven roepen. Met de verantwoordelijkheid ervoor nemen, bedoel ik dat we op de een of andere manier probe