Een schaap vangen

dragen - een wereldbeeld en een geestelijk universum waarop de godsdienst zijn handelingen baseert; religie hanteert een aantal projecties die meer universeel zijn, zoals de perceptie van de eenheid van de wereld en de uniformiteit van het lijden, dat wil zeggen dat er sprake is van een wereldbeeld en een geestelijk universum dat minder afhankelijk is van een traditie en van overdracht; en spiritualiteit stort zich iedere keer opnieuw in het zwarte gat en komt met totaal nieuwe projecties voor den dag, schept dus steeds opnieuw een wereldbeeld en geestelijk universum.

Beelden van de ons omringende wereld, wereldbeeld, geestelijk universum - ik heb tot nog toe de termen door elkaar gebruikt, niet zozeer omdat ze allemaal hetzelfde zijn, maar wel omdat de grenzen tussen die begrippen onduidelijk zijn.

Maak je geen beeld van dat wat basjamajiem mimaal, dat wat boven in de hemel is, van dat wat baarets mitachat is, van dat wat onder is op aarde en van dat wat bamajiem mitachat laarets is, van dat wat in het water is onder de aarde.

Maar waar zijn de grenzen tussen die gebieden? Waar is die grens tussen aarde en hemel, tussen aarde en water? Er is geen grens, er zijn geen grenzen. De grens is iets dat altijd wijkt. Op de grens bevindt zich altijd iets dat niet als grens kan worden gedefinieerd. Dus de hersenen maken en projecteren hun beelden van de werkelijkheid, van de natuurlijke werkelijkheid (die ook altijd een geïnterpreteerde werkelijkheid is) en dan blijkt de grens tussen de geprojecteerde natuurlijke en de geprojecteerde bovennatuurlijke wereld arbitrair; waar de grens zich bevindt is een kwestie van keuze, smaak, opvoeding. Mima’al en mitachat, erboven en eronder, waar is dat?